Ver boven het gemiddelde, maar...alles kan beter
11/02/2022 - 10:59
vrijdag 11 februari 2022, een goeiemorgen met Wilfried
Interessant artikel in het Nieuwsblad vandaag. Gemiddeld worden in Vlaanderen …44 exemplaren van een boek verkocht.
44, het is een cijfer om stil bij te worden.
Als schrijver is het eenvoudig om een boek in eigen beheer uit te geven en een ISBN-nummer (70.00 euro) aan te vragen.
De grote kost is het laten drukken van je boek.
Mijn eerste boek ‘Weg van Vis in Aquitaine’, een luxe uitgave met een oplage (waarvoor je zelf kiest) kostte…15.000 euro.
Een kapitaal waarvan je hoopt dat het bij het 500ste exemplaar terug betaald is. (verkoopprijs 30.00 euro).
Ik moet er nog altijd enkele tientallen verkopen om dat te bereiken.
Achteraf beslis je, hoe graag ik ook schrijf, nooit geef ik nog een boek in eigen beheer uit.
Voor je 2de boek, ‘Moeder een leven lang’ zoek je een uitgever.
Op internet vind je een uitgeverij die je hemel op aarde beloofd met dien verstande dat je de eerste 300 exemplaren zelf moet betalen.
m.a.w. dat komt op hetzelfde neer.
Met ‘Moeder, een leven lang’ ben je voorzichtiger geworden, geen 1200 exemplaren maar…50.
Niet gebonden met een harde kaft, maar gelijmd, wat de kostprijs serieus drukt.
‘Moeder, een leven lang’ is een familieverhaal.
Hoe leuk het ook geschreven is, verder dan de vrienden- en familiekring zal het geen lezers aantrekken.
De 50 exemplaren zijn inmiddels de deur uit. De vraag stelt zich: er nog eens 50 laten drukken?
Ondertussen is Jori, mijn derde boek aan zijn vlucht begonnen. 500 exemplaren die een koper moeten vinden.
Dan toch maar weer in eigen beheer.
Waarom die keuze voor eigen beheer?
Hoofdzakelijk omdat door mijn roots als graficus ik alles zelf in de hand wil houden, er de controle over hebben.
Layout, foto’s, tekeningen; iets wat een uitgeverij met een drukprocédé in China je nooit kan bieden.
Je eerste boek ontvangen van de drukkerij is dan ook echt uitkijken naar 'de geboorte'.
Met Jori heb ik een doordachte strategie uitgewerkt.
Vooraf had ik uitgemaakt, nu ga ik een boek schrijven waarvoor er met zekerheid een publiek is.
Ik ga Jori aanbieden bij verenigingen van grootouders en ik trek met Jori naar de lagere scholen.
Totaal onverwacht contacteert de Nationale Duivenbond me om mijn boek aan te bieden op hun 3-daagse, eind maart in Flanders Expo.
Derde keer, goeie keer.
Waarom schrijf je is de vraag die gesteld wordt in het artikel in het Nieuwsblad.
Een deel uit ijdelheid; ik heb een boek geschreven. Misschien wel?
Schrijvers, ook al verkopen ze geen letter, laat staan een boek zijn toch mensen van een ‘bepaald’ niveau.
Eerlijk zijn; het flatteerde me ook toen de kleinkinderen op bezoek in het Visserijmuseum Oostduinkerke, in de shop plots riepen:
‘Moeke, moeke, kijk Frietje is beroemd zijn boek (Weg van Vis) ligt hier.
Maar los daarvan, beroemd of niet beroemd, schrijven is iets dat voor een deel ‘in’ je moet zitten. Anders begin je er niet aan .
En nog veel minder: raak je nooit tot het einde van wat je dacht een boek te worden.
Daarom weet ik nu al dat tot op het einde van mijn dagen, ik zal blijven schrijven.
Ideeën zijn er.
Of wat gedacht van ‘Kastaar, de eigenwijze haring’.
Iemand zei me: een haring, dat komt nooit goed voor kinderen.
Waarom niet: ‘Sandrine, de eigenwijze sardien’.
Waarom altijd een jongen? Jori, Kastaar?
De cover voor 'Kastaar, de eigenwijze haring' is er, het verhaal nog niet, de afzetmarkt nog veel minder.
Dus blijft het voorlopig in de schuif.
Ik doe verder aan boek 4: ‘de verhalenkeuken.’
En zoals steeds zeg ik nu: ik ga het niet uitgeven in eigen beheer.
Zeg ik nu, 200 pagina’s verder zien we wel.
à la vôtre
Wilfried
