De wereld zoals het is ‘In de Sint-Lucaskliniek in Assebroek’ Deel 5
20/03/2021 - 09:45
Bij iedere scan van mijn armbandje, nu al voor de 47ste keer (?), wordt ze herinnert aan mijn geboortedatum.
Zaterdag 20 maart 2021, een goeiemorgen met Wilfried
Wat vooraf ging
Ik ben woensdag 10 maart opgenomen voor een heupoperatie.
Na een bloeddrukval wordt er alles aan gedaan omdat opnieuw op peil te krijgen.
Vrijdagochtend 12 maart
Ik heb m’n lesje geleerd met het moeilijke eetgedrag.
Confituur, Luikse siroop en smeerkaas; alles wat smeert helpt me om het ontbijt te waarderen.
Het wordt ook duidelijk dat zonder onvoorziene omstandigheden ik de kamer voor mij alleen heb
Wegens bewolking was de sterrenjacht magertjes.
Vannacht een interessant gesprek gehad met een verpleegster.
Op een vraag van mij kon ze niet antwoorden.
Ze excuseerde zich met te zeggen dat ze niet van deze afdeling was en eigenlijk ook niet van deze kliniek.
Vond ik een beetje raar, maar toen kwam haar uitleg.
Voordien was ze werkzaam in het AZ Sint-Jan.
Nu de kinderen groot waren kon ze haar droom verwezenlijken: het openen van een beauty-center.
Om de sprong te wagen wilde ze toch wat zekerheid inbouwen en ging ze in op een vacature waarbij ze ’s nachts in een halftijdse job aan de slag kon.
Verstandige beslissing van een dame die het werken niet schuwde.
En al onmiddellijk bij de start van haar droom-job geconfronteerd werd met de corona maatregelen.
Wat deed je dan vroeger in het AZ, vroeg ik haar.
Ik werkte op de afdeling leukemie.
Zag ik mijn sterretjes niet aan de hemel, ik had deze nacht mijn sterretje hier op mijn kamer.
Dat zijn ze allemaal, stuk voor stuk, de sterretjes in een ziekenhuis, in een rust- en verzorgingstehuis.
Vrijdagnamiddag
Het leven in de Sint-Lucaskliniek gaat zijn gang.
Mensen worden ontslagen, anderen schrijven zich in.
Er wordt hoe langer hoe meer rekening gehouden met een langer verblijf voor mij.
Daar is de verpleegster met de krulletjes opnieuw.
Zij die van zichzelf zegt: ik ben als een struisvogel.
Een mooie verbetert een collega haar. Ze komt de kamer binnen met een zakje bloedplasma.
‘ t is van een jong poppeke, lacht ze.
Daarmee zet ze me weer met de voeten op de grond.
Bloed van een jong poppeke om een oude vent op te kalefateren.
Wat had ik anders gedacht misschien?
Zie ik er dan toch uit als een-bijna-zeventigjarige?
Ik gun mezelf de twijfel en haar de opmerking.
Bij iedere scan van mijn armbandje, nu al voor de 47ste keer (?), wordt ze herinnert aan mijn geboortedatum.
't zal daardoor zijn zeker?
à la vôtre
Wilfried
