De wereld zoals het is ‘In de Sint-Lucaskliniek in Assebroek’ Deel 3
18/03/2021 - 06:18
Wat me zorgen baart is mijn duizeligheid. Bij de minste beweging voel ik me als een slappe vod. Probeer dan maar eens een kine op te starten.
Donderdag 18 maart 2021, een goeiemorgen met Wilfried
Wat vooraf ging
Ik ben woensdag 10 maart opgenomen voor een heupoperatie.
na een onduidelijkheid over de bloedstollingswaarde kan de nieuwe prothese geplaatst worden.
Woensdagnamiddag, 10 maart, op de kamer
Over Sjarel Moeyaert valt wel een en ander te vertellen.
Die moet nogal geschrokken zijn toen de chirurg de insnijding in de lies maakte.
‘No balls – no glory’.
Gelukkig werd er met precisie gewerkt.
Maar het is niet verwonderlijk dat Sjarel niets meer betekent dan een verfrommeld hoopje ellende waarbij je probeert, bij de eerstvolgende beurten, hem op de juiste manier in de plastuit te stoppen.
Begin er maar eens aan als je er noch kop, noch staart aan krijgt.
Maar ook dat went. Het komt er op aan geduld te oefenen, veel geduld.
Woensdag in de vooravond, 10 maart
Wat me meer zorgen baart is mijn duizeligheid. Bij de minste beweging voel ik me als een slappe vod.
Probeer dan maar eens een kine op te starten.
Regel in het ziekenhuis is: met 2 krukken kunnen stappen en ook trappen op en af gaan.
Pas daarna kan je naar huis.
Ik zie het echt niet zitten om de volgende dag, zoals gepland, uit het ziekenhuis te worden ontslagen.
Met mijn moeilijke eetlust is het ook niet gemakkelijk aan kracht te winnen.
Voor het eerst knoop ik het woord parameters in mijn oren.
De parameters zijn niet goed, o.a. de lage bloeddruk.
Normaal zit die bij mij op 14-15, nu gezakt tot 11 en dat zal verder doorzakken naar 10 / 9 / 8.7 later op de week.
Naar huis gaan is een utopie.
Ik vertelde u aan het begin van 'het leven zoals het is' het door de massa aantekeningen misschien wel eens een driedelige reeks zou kunnen worden.
Vandaag las u deel 3. Ik kan u nu al vertellen: het er ... 8 worden.
à la vôtre
Wilfried
