De kleine dingen die ons gelukkig maken / deel 3
14/01/2022 - 09:37
vrijdag 14 januari 2022, een goeiemorgen met Wilfried
Ik heb wat met treinen, al m’n hele leven lang.
Ik herinner me nog goed de Marklin periode. Marklin was toen met Fleishman toonaangevend op gebied van modelbouw.
Ik liep zowat om de week het Dweerstraatje in Brugge in met slechts een bedoeling: me vergapen aan de etalage van de winkel met de modelbouw.
Boten, auto’s, vliegtuigen maar vooral de modelbouw spoorbaan trok me aan.
Daar bleef het niet bij: nonkel Marcel, gekazerneerd in Duitsland kreeg de opdracht model dit, model dat voor mij aan te kopen.
Logisch dat de treinen in het thuisland van Marklin iets goedkoper waren dan bij ons.
Ik had mijn modelspoorbaan vastgemaakt op 2 grote vezelplaten.
Toen ik van mezelf vond dat ik er te oud voor werd ging de spoorbaan naar m’n jongere broer.
De periode van de modelbouw was voor mij voorbij.
De affectie voor treinen bleef.
Dat vertaalt zich nu in het reizen met de trein.
Ik vind het pure luxe, ook al omdat ik nooit in een overvolle coupé mijn plaatsje moet zoeken.
De trein van 09.22u in Leuven belandt iets na 11u in Blankenberge.
Amper 9 minuten na het vertrek uit Leuven komt de trein naar Oostende binnen. Wat een luxe.
Tijdens de korte wachttijd op het perron van spoor 1 loopt de trein naar Landen binnen, vertrekt er een via Zaventem naar Antwerpen en maakt de trein naar Welkenraedt op spoor 3 zijn opwachting.
Een sneltrein wordt als doorrijdende trein aangemeld op spoor 2.
Precies op tijd komt mijn dubbeldektrein toe.
Ik neem plaats op de verdieping, laat mijn treinticket op mijn paspoort controleren nog vooraleer we Brussel Noord binnenlopen.
De skyline van Brussel maakt plaats voor landerijen, beken, kanalen met hier en daar een dorp er tussenin.
We komen aan in Gent-Sint Pieters kondigt een stem aan.
Een jong dametje scharrelt haar hebben en houden bij mekaar, sukkelt de enkele treden af en laat iets vallen.
Wat het is kan ik niet zien.
Ze heeft geen tijd te verliezen.
Ze gooit wat ze in haar armen droeg op een zetel, wipt de trein uit en is er enkele tellen later opnieuw met een grote rol keukenpapier.
Met grote ijver kuist ze op wat gevallen is.
Buiten wacht de conducteur geduldig om het vertreksein te geven.
Vergeet je bagage niet, denk ik bij mezelf. Dat vergeet ze niet. En weg is ze.
Tussen Gent en Aalter zal de trein de enkele minuten vertraging ophalen.
Waarom ik dat vertel?
Het zijn zo’n kleine dingen die ons gelukkig maken.
Er bestaan dus nog mensen die het goed menen.
In plaats van uit de trein te stappen en te laten liggen wat er ligt wilde het jonge dametje de trein netjes achterlaten.
Chapeau daarvoor!
à la vôtre
Wilfried
