Waarom kinderen van wijnboeren in Pouilly lange oren hebben
Vrijdag 31 januari 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Jullie lazen gisteren donderdag met 201 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor.
Volg een ganse week onze belevenissen in Pouilly-sur-Loire
Maandag / deel 5 / waarom kinderen van wijnboeren in Pouilly grote oren hebben
De zondag was Ivan in de vooravond bij de Guyollots aan de slag gegaan met het maken van de garnaalkroketten.
Het garnalenpellen was vrij aardig gelukt, de pate was gemaakt met kant en klare bouillon die de reis Veldegem-Pouilly had meegemaakt.
Van de nieuwe garnaalpellen maakte Ivan ter plaatse bouillon zodat die later door de wijnbouwerfamilie zou kunnen gebruikt worden als er opnieuw de goesting was om garnaalkroketten op het menu te plaatsen.
Het maakte dat wij niet iedere keer naar Pouilly dienden af te reizen. Het recept hoorde bij de bouillon.
Op maandag was er bezoek die mee zou tafelen; een bevriende wijnboerin uit Sancerre volgde het ganse gebeuren, stak mee de handen uit de mouwen
en zou het grootste deel van de avond het woord voeren.
Een groter contrast met de eerder rustige Sophie Guyollot en haar mama kon er niet zijn.
Dat zorgde voor vuurwerk en het verdelen van de taken: de pate in rechthoekige vormpjes gesneden rollen tot cilindertjes, het deppen in het opgeslagen eiwit,
het draaien in achtereenvolgens, de bloem en de chapelure.
Ondertussen maakte ik de mayonaise en sneed de tongen panklaar.
Ivan bakte ze weg-en-weer mooi bruin en plaatste ze op een bakplaat waarna ze nog even op temperatuur in de oven zouden gaan.
Die manier van werken zorgde er voor dat de chef op het moment suprème; het opdienen van de tong met Belgische handgesneden frietjes mee kon genieten van het diner.
De lofbetuigingen bleven niet uit de lucht.
Als het leuk en goed is komen achteraf de tongen los, niet de vis, maar die van de gasten.
Dat la Sancerroise daarbij het voortouw nam verwonderde ons al lang niet meer.
Er werd gelachen met notre patois (ons dialect) en wij nog meer met het chauvenisme entre les Provences in Frankrijk.
Een voorbeeld: spreek niet bij oesterboeren in Arcachon over le Charente (de oesterboeren van Marennes-Oléron).
Hier bij de wijnboeren is dat ook zo.
De Loire scheidt de wijnboeren van Pouilly en die van Sancerre, ook al is het reeds langer zo dat ze wijngaarden op elkaars grondgebied liggen hebben en dus beide appellations aanbieden.
'Weet je waarom de kinderen van wijnboeren in Pouilly lange oren hebben?' vroeg de Sancerroise.
Ik moest het antwoord schuldig blijven.
'Omdat de papa’s hun kinderen bij de oren namen en boven de wijnranken uitstaken om hun Sancerre boven op de heuvel aan de overzijde van de rivier te tonen',
er aan toevoegend:
'dat daar is Sancerre maar wij zijn minstens evengoed'.
Sophie en haar mama reageerden beteuterd en geveinsd verontwaardigd.
Ik voelde dat ik tegengas moest geven aan Adélaïde, de Sancerreroise en wierp een tegenzet voor het half leeg glas la Rambarde, een fijne cru van de Guyollots.
'Weet je waarom de Sancerrois 3 wijnen maken (wit-rosé-rood)?'
Iedereen bleef het antwoord schuldig.
Kon ook niet anders, want het was mijn ingeving van het ogenblik.
Ik vervolgde: 'omdat ze er in Sancerre drie nodig hebben om dezelfde kwaliteit te halen als in Pouilly met één wijn (alleen wit)'.
Ik scoorde: even werd het stil aan de overkant van de Loire. De algemene goedkeuring van de rechteroever van de rivier volgde.
Het nam niet weg dat we aan het eind van een zeer geslaagde avond een uitnodiging kregen van Adélaïde om het domaine van haar man Vincent Grall in Sancerre op te zoeken.
We gingen er de woensdag op in.
Morgen: na meer dan 20 jaar op bezoek bij Jean-Louis Saget, kleine man – grote mijnheer.
Fijne vrijdag – à la vôtre
Wilfried
