Uit mijn te publiceren boek: de Siphon, 30 en 20 jaar later
Donderdag 17 augustus 2023, een goeiemorgen met Wilfried
Zoals beloofd los ik vandaag opnieuw een stukje uit wat mijn nieuw boek gaat worden:
2 Petits Belges in La Douce France (?!).
Vermoedelijke publicatie: herfst 2025.
Vandaag een actueel stukje.
In het tweede deel van het boek keer ik 30-20-10 jaar na een eerste passage terug naar de plaats van toen.
Dinsdag was dat naar …de Siphon in Damme.
Wat de Siphon te maken heeft met 2 Petits Belges in La Douce France? Dat zal je kunnen lezen in het boek.
Vandaag in mijn dagbegroeting het actuele stukje.
De Siphon, 30 en 20 jaar later
Ik vertrek stipt om 11u vanuit Leuven.
Veel verkeer naar de kust op de laatste dag van een verlengd weekend zal er hopelijk niet meer zijn.
Dat klopt inderdaad.
Ik rijd vlot de ring op en moet me, voor een laatste keer (?), geen zorgen maken hoe de situatie aan en op het viaduct van Vilvoorde zal zijn.
De werken, gespreid over…8 jaar beginnen pas overmorgen.
Twee uur van Leuven tot Oostkerke-Damme, dat wordt een makkie.
Op de radio amuseer ik me meer dan 10 minuten lang met een samenzang van Salvatore Adamo,…Arno en het publiek.
Daarna wordt het minder: ongeval in Aalst, werken in Erpe-Mere, ongeval op de uitrit Brugge.
Ik rijd de Sifonbrug in Oostkerke over, 13.03u, vind nog een parkeerplaatsje.
Bij het binnengaan van het restaurant word ik opgevangen door een leuk dametje,
nota met de reservaties in de hand: de Siphon, organisatie met de glimlach.
Ook al kom ik er niet wekelijks, de Siphon voelt steeds als een beetje thuiskomen.
En zeker als je, zoals ook andere klanten aan tafel, met een handdruk wordt verwelkomd.
De Siphon, of het vandaag is of zovele jaren terug in de tijd; alles wat niet meer nodig blijkt in een restaurant is hier nog van toepassing.
Alleen daarvoor al kom je naar het etablissement aan de Damse vaart.
Jonge mensen, mee aan tafel met opa en oma, kijken hier wellicht hun ogen uit.
Onder de indruk van de rood-wit caré gestreken tafelkleedjes en witte stoffen servieten.
En natuurlijk de mooie jonge dames en knappe kerels in hun witte uniformvesten met epauletten.
Waar is de tijd.
Het personeel van toen is met pensioen, jongeren hebben hun plaats ingenomen; de uitstraling blijft dezelfde.
Ik heb het geluk aan een strategisch opgestelde tafel te zitten met zicht op wie komt en gaat
en daarnaast ook nog eens het zicht over wie en wat over de Sifonbrug rijdt.
Een tiental ruiters te paard gevolgd door een huifkar.
Opvallend omdat ruiters en amazones allemaal de pensioenleeftijd lang en langer hebben overschreden: okra te paard?
Er komt een oldtimer aangesjeesd. Het vehikel lijkt op een model uit een stripverhaal. Zit er wel een motor in?
Nog vooraleer ik mijn keuze heb gemaakt wordt er een schoteltje Belgische garnalen opgediend.
Geen Hollandse grijze met een waterhoofd, maar kleine glimmende roodbruine kronkelingskes van onze visserij.
Ik kom voor de paling: gerookt als entree, in de room als hoofdgerecht.
Wat een bediening: een jonge gast haalt het halve flesje Chablis uit de ijsemmer en ontkurkt het flesje aan tafel.
Hij laat me proeven.
Het bordje met een ruim bemeten portie gerookte paling wordt ingezet.
Om het in aloude termen uit te drukken: dit is om vingers en duimen bij af te likken.
Een beetje ‘in het geniep’ neem ik van het dametje die de wijn aan een andere tafel serveert enkele foto’s.
Later zal ik Michelle vragen of ik haar foto mag publiceren.
Het ritueel, eigen aan de Siphon, krijgt zijn vervolg.
Een verwarmplaat wordt op de tafel gezet, daarop mijn bord.
Na enkele minuutjes wordt het hoofdgerecht op plateautje en het kommetje met frietjes aan tafel gebracht.
Service van plateau op het verwarmde bord aan tafel.
De repasse (ruim) blijft op de plateau op de plaat.
De Siphon, 30 jaar terug en nu: mensen blijven van ver komen om het te ontdekken en her te ontdekken. (in mijn boek deel I)
Het heeft niets aan charme ingeboet, integendeel: het normale van toen, nu eerder uitzonderlijk, is hier gebleven.
Klasse!
