Thuiskomen, maar ook steeds weer afscheid nemen
Jullie lazen gisteren zondag met 164 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor
Volg een ganse week onze belevenissen in Pouilly-sur-Loire
Donderdag / deel 8 / Thuiskomen maar ook steeds weer afscheid nemen
Maandag 3 februari 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Onze laatste dag Pouilly werd een zwaar beladen dag.
Ik schreef het reeds eerder en het vormt ook de beginlijnen in mijn te publiceren boek als ik het heb over de mensen die we in Pouilly-sur-Loire hebben leren kennen.
Aankomen in Pouilly is een beetje als thuiskomen.
Meer dan 40 jaar lang het wijndorp aan doen op weg naar of op de terugweg van het zuiden, of gepland en zelfs totaal niet voorzien enkele dagjes Pouilly inlassen;
het betekende veel voor de vriendschappen die we er maakten.
40 jaar is ook een leven lang waarin mensen verhuisden en anderen hun zaak sloten.
Thierry Marcolini die vertrok uit le Charenton,
Madame et Monsieur Astruc die hun Relais Fleurie overlieten.
De bakker waarmee we de zondagvoormiddag een vin blanc in de café de Commerce dronken sloot zijn deuren.
En ook de Lesorts van de Commerce lieten hun zaak over om zich terug te trekken in een riante villa aan de Rue de l’Ecole.
Monsieur Lesort est décédé depuis une dixaine d’années (mr Lesort is een tiental jaar geleden overleden) wist de vriendelijke uitbaatster ons op woensdag te vertellen,
maar madame is nog steeds wel en gezond.
Het zette Ivan en mezelf aan haar op te zoeken.
Zou ze ons nog herkennen?
De 90-jarige dame wachtte ons met enige nieuwsgierigheid in de voordeur op.
Toen we haar herinnerden aan de avond toen Ivan, gebeten door een hond van 2 zigeuners die in het café zaten en monsieur Lesort het nodige deed
om ons naar z’n huisdokter te brengen, een zondagavond even voor…middernacht, kwam alles beetje bij beetje terug.
Niet alleen de herkenning, maar ook de tranen.
Eigenlijk wilde ze het liefst bij haar man zijn, 12 jaar eerder gestorven.
Wat had het leven nog zin als je alleen zo oud moest worden.
We probeerden haar te troosten.
Het feit dat ze de dood van haar man op zich nam verklaarde alles, ook al was dat niet nodig.
Toen ze enkele dagen in de kliniek voor onderzoeken werd opgenomen was haar man, moeilijk te been, in kortverblijf in een home opgenomen.
Toen sloeg het noodlot toe; monsieur Lesort, maakte een dodelijke val.
Daar heeft ze zich nooit kunnen overzetten.
Toen we in de Commerce aan de vriendelijke uitbaatster ons wedervaren vertelden kregen we het verhaal te horen.
Jonge mensen huwen, kinderen worden geboren maar ook mensen sterven.
André Chabanne, die in juli 88 met een zwakke stem ons door het geopende raam uitnodigde ‘entrez mes amis’.
Hij zat onderuit gezakt in z’n zetel en telde berustend zijn laatste weken af. In november stierf hij.
Of Marcel Langoux op het domaine Petit Soumard. Ja, Marceltje had zich nooit ingehouden te leven, maar dan nog; een brok jovialiteit en vriendelijkheid ging veel te vroeg heen.
Het was de eerste keer dat we in de kerk van Saint-Andelain kwamen.
Donderdagnamiddag, op onze extra en laatste dag Pouilly schoven we met zovele anderen opnieuw aan in de kerk van Saint-Andelain.
Martine Rapeau, echtgenote van Roland, de eerste wijnboer waarmee we professioneel zaken deden, maar nog veel meer, minzame vrienden waren geworden,
had de strijd met het leven verloren, 73 jaar.
Met haar ging opnieuw een deel Pouilly verloren.
Morgen als afsluiter : een leuke terugblik op onze Pouilly trip
Wilfried
