Omdat het zondag was
maandag 3 juli 2023, een goeiemorgen met Wilfried
Zondag, het mocht iets meer zijn.
Inspanningen om iets aan mijn bolle lijn te doen efkes achterwege gelaten.
Om de hoek is er de bistro- brasserie de Grillekes. We gaan er graag.
Het is dicht bij de deur, de kaart is beperkt, maar wat men serveert is lekker.
Bovendien is het er low budget.
Of wat gedacht over de 18.00 euro voor mijn scampis in een diabolosausje met frietjes en slaatje.
Maar vooral: Bojar, de super vriendelijke uitbater heeft een boontje voor ons.
Ik ga nooit vergeten hoe hij mij in de watten legde en me verraste met eten aan huis brengen tijdens de revalidatie van mijn hartoperatie.
Verklaren dat wij een streepje voor hebben is de waarheid geweld aan doen:
Bojar heeft een boontje voor al zijn klanten.
Het is een persoon die dubbel hard moeten werken heeft om te bereiken waar hij nu staat.
Als vreemdeling naar ons land gekomen, zich opgewerkt, mag hij nu terecht fier zijn op zijn zaak.
Zo’n mensen moet je koesteren.
We doen het op deze zondagmiddag.
Net warm genoeg om buiten op een terrasje te zitten.
Aperitiefje; cava en whisky.
Het gerecht; een slaatje met gebakken kip voor An en de scampis voor mezelf.
’t Is zondag, dessertje mag.
Zeg maar dessert: een magistrale coupe met aardbeien.
Koffie om af te sluiten.
Nagenieten doen we op ons terrasje, zeven hoog.
Om dan naar mijn rit te kijken in de Tour en me te ergeren aan Jonas Vingegaard.
Mijn rit? De Jaizkibel ( in mijn boek ‘Weg van Vis’ ).
Vandaag komt er nog zo eentje: langs de Frans Baskische kust met aankomst in Bayonne.
Het roept veel herinneringen op.
à la vôtre
Wilfried
