Of het niet te veel dit, niet te veel dat en zeker al niet te lang.....
zaterdag 10 september 2022, een goeiemorgen met Wilfried
Het is vrijdag, ik heb nood aan een en ander verwerken.
Regen klettert op het dakvenster.
Ook al was de droogte niet leuk voor de geraniums op ons balkonnetje, de vroege herfstinval die hun frêle takjes op en neer doet zwiepen, maakt hen ook niet echt blij.
An belt me vanuit het verre Leuven en dat helpt.
Na een voormiddag papierwerk kies ik voor een lunch buitenshuis.
In mijn eentje, niemand rondom mij, hoe sociaal ik het anders ook graag heb.
Deze vrijdag-visdag mag het eens zonder vis en zonder gezelschap.
De drie dames van eerbiedwaardige leeftijd, op voor hen ‘friday-ladiesday’, ver genoeg van mij vandaan om niet op te vallen. Of toch?
Voor hen mag het iets meer zijn, te beginnen met champagne.
Of ze de fles mogen zien, of hij niet te veel dit, niet te veel dat en al zeker niet te lang in de kelder lag?
Ze mogen de fles zien, krijgen de fles te zien, met de uitleg er bij, beknopt en correct.
Een fles rood is teveel, want iemand kiest voor wit, maar dan toch ook eens zien uit welke fles de glazen rood en wit geschonken worden, want niet iedere Saint is heilig.
Die van Emilion dus wel.
Mijn lunchgerecht wordt ingezet.
Of de kalkoen een wilde is, want dat proef je', vraag ik de garçon.
'Van de kalkoen weet ik het niet', lacht M., 'van wie ze klaargemaakt heeft, wel'.
Ik denk, ietwat ondeugend, bij mezelf: als die vanavond maar niet op zijn nest gepakt wordt.
Een kogel vind ik niet, maar het smaakt; kalkoen in een romig sausje met halve appel, veenbessen en waterkers.
Een perfecte voorbode van hoe de herfst zal smaken na 15 oktober.
Dat mogen ze op mijn begrafenis serveren, denk ik, als ik mensen in het zwart gekleed, sereen in het voor hen gereserveerde zaaltje zie toekomen.
Maar eerst wil ik nog leven. Lang leven en lachen, onmetelijk veel plezier maken.
Plots kan mijn dag niet meer stuk.
PS excuus voor de ietwat rare foto 2. Het idee om deze dagbegroeting te schrijven kwam er pas aan het eind van mijn lunch.
à la vôtre
Wilfried
