Pasen: feest van de verrijzenis, ook in Pouilly-sur-Loire
zondag 9 april 2023, een goeiemorgen met Wilfried
Een van de leukste boekjes die ik ooit las was dat van Peter Mayle, ‘One year at the Provence – Een jaar in de Provence’.
Mayle beschreef op een schitterende manier het leven als Engelsman gedurende één jaar in een bergdorpje in het zuiden van Frankrijk.
Een boekje dat vanaf de eerste pagina een glimlach op je gezicht toverde en dat ging zo crescendo verder.
Een van de passages herinnerde me aan ons Paasweekend in Pouilly-sur-Loire.
Mayle beschreef het bourgondische leven aan een tafel van overvloed.
Iedereen was bij iedereen te gast of ontmoette elkaar op restaurant, op het marktplein of in de bar tabac.
De zomer ging voorbij, de eerste tramontane trok door het dorp, luiken werden afgesloten, de loszittende planken werden opnieuw genageld, de dieren stonden op stal.
Plots viel alle leven stil, niemand kwam nog buiten want men had binnen andere dingen te doen.
Wat dat was?
Mayle beschrijft het alsof hij er het raden naar heeft.
Tot negen maanden later.
Mensen hebben hun beste pak aangetrokken, klokken luiden, een geboorte met het daar aan verbonden doopfeest wordt aangekondigd.
De jaren negentig: we reden geregeld met het Paasweekend naar Pouilly en Sancerre.
Na het ontbijt in Le Relais Fleurie trokken we op zondagse degustatietocht langs bij Bardin, Guyollot, Langoux, Rapeau…
Dat we op de middag in de Coq Hardi wat laat aankwamen waren ze van ons gewoon.
Wij hadden alle tijd en de keuken ook: pas de stress.
Die eerste keer op Paaszondag was het toch wel even schrikken.
Het was zo druk ter hoogte van huisnummer 42 langs de avenue de la Tuilerie dat zelfs de rij platanen de tientallen geparkeerde auto’s niet kon verbergen.
Een man regelde het verkeer en zorgde ervoor dat je zo weinig mogelijk plaats in nam om je auto achter te laten.
Wat na een bezoekje aan de wijnboer niet altijd even gemakkelijk was.
De maître d’hotel, voor de gelegenheid in zijn beste paaspak gestoken, incluis de witte handschoenen, verwelkomde ons,
vroeg ons naar onze naam, alhoewel het de enige was, die op zijn lijst nog niet aangevinkt was.
Hij begeleidde ons naar een hoekje waarvan we voordien niet het vermoeden hadden dat er plaats genoeg was om er ooit een tafeltje neer te zetten.
Met Pasen wel dus.
En dat was wel nodig.
Want ook hier werd het, net als bij Mayle in de Provence, duidelijk: met Pasen kwam men, na de winter, een eerste keer buiten.
Met de ganse familie, van grootouder tot kleinkind trok men op restaurant.
Pasen: de feestdag waarop niet alleen onze-lieve-heer verrees.
Aan iedereen; een vrolijk Paasfeest gewenst.
à la vôtre
Wilfried
