krommenhaas of toch een fazant?
Woensdag 30 november 2022, een goeiemorgen met Wilfried
‘Ik steek een briefje onder zijn ruitenwissers’, gaf An niet op. ‘Wat zijn dat voor manieren’.
Ik gebaarde van krommenhaas, dat ik het niet hoorde, deed alsof m’n neus bloedde en tikte de tekst van de dinsdagbegroeting in.
‘Kijk eens hoe mooi je foto’s overkomen’ trachtte ik haar op andere gedachten te brengen.
Niets hielp.
Ondertussen had ze ook al iets aangetrokken, waarmee ze naar buiten kon, om te kijken of ze een aanwijzingspunt voor de achtergelaten auto kon vinden.
Ons afgesloten hek op het paadje stond nu wijd open.
De auto stond halverwege het paadje met de neus in de richting om terug weg te rijden.
Ik bleef, nog in pyjama, braafjes binnen en hoopte dat haar opzoeking een logisch antwoord zou brengen waardoor de opwellende mengeling van Brabantse nieuwsgierigheid en colère een antwoord zou krijgen.
Behalve een vest op de achterbank, van de overigens nette wagen, was er geen spoor van een mens te bespeuren.
Geen werknemer die de omheining van de schapenweide kwam controleren.
Geen spoor van …misschien wel een crimineel.
Het briefje stak ondertussen, mooi in het Frans opgesteld, achter de ruitenwissers.
Wat ze er op geschreven had kan ik u niet woordelijk vertellen, maar het zal wel een berispend kantje gehad hebben.
Dat was eigenlijk mijn schuld.
An had me gevraagd: schrijf jij eens een tekstje.
Omdat ze niet akkoord ging met de aanhef van mijn briefje deed ze het dan maar zelf.
Toegegeven, ‘Bonjour, je veux vous inviter pour pendre l’apero, ensemble’,
is nu ook niet de tekst die zij in gedachten had.
Uiteindelijk kon ik haar geen ongelijk geven: als je ’s nachts om 01.00u iemand met het hel licht van een zaklamp op z’n hoofd op datzelfde privé paadje ziet lopen en je bij het ontwaken letterlijk op je nest wordt gepakt met een achtergelaten auto voor de deur, dan moet je, aan wie het ook is, vragen stellen.
En die mogen wat onvriendelijk zijn.
We hebben antwoord gekregen, nadat we voor ons beiden hadden uitgemaakt: die laten we niet zomaar vertrekken.
Een antwoord waarmee een haas, al of niet krom, of eender welk ander wild, iets te maken had, ook al wilde hij het niet gezegd hebben.
Zelfs het 'ik wilde jullie niet storen' klopte van geen kanten.
.
à la vôtre
Wilfried
