Het verhaal van Meneerke Vandecasteele
dinsdag 16 augustus 2022, een goeiemorgen met Wilfried
Ik had het beloofd, hier komt het dan; het verhaal van Meneerke Vandecasteele.
Blankenberge, zondag 14 augustus 09.55u.
Ik heb de wagen op de Grote Markt van Blankenberge geparkeerd.
Terwijl een ganse rij auto’s staat aan te schuiven om vanaf de Brugsebaan Blankenberge binnen te rijden en bijna hopeloos op zoek gaat naar een parkeerplaatsje, heb ik nog ruimte zat om me te parkeren.
Plaats en voor één keer ook tijd zat.
Ik heb met An afgesproken om tot hier te komen nadat ze heeft gedaan wat ze moet doen.
Dat kan half twaalf worden.
Ik installeer me in de schaduw van een bomenrij op het terras van de Mercato.
Deed ik vorige week ook al.
Waar het personeel of de uitbaters vriendelijk zijn, ga je terug. In dit geval een vrolijke attente dame van het huis.
Omdat ik niet graag in mijn eentje een tafeltje voor 4 inneem, hou ik me wat bezijden 5 mensen aan 2 tafels van 4. (is dit meetkunde of algebra?).
Uiteindelijk vertrekken die mensen vooraleer mijn koffietje uit is.
Ik bestel een glaasje wit en geniet hoe langer hoe meer van mijn tafeltje dat in de schaduw blijft.
Een oud meneerke komt aangewandeld, zoekt een schaduwplekje, maar vindt die niet.
Ik stel voor: meneer als je wilt, dan mag je gerust bij mij komen zitten.
Hij monstert me even, stelt vast dat ik er geen kwaaie uitzie en neemt de invitatie aan.
Ben je van Blankenberge vraag ik het meneerke.
Ik woon hier aan de markt en hoopte ooit nog te kunnen meemaken dat de markt autovrij zou worden, maar het zal niet meer voor mij zijn, antwoordt hij.
Hoe oud ben je dan wel, dat je dit niet meer gaat meemaken, replikeer ik.
Ik ben er …negenennegentig geweest, monkelt hij.
Ik ben met mijn moeder wel al een en ander gewoon, maar dit tart toch alle verbeelding.
Het meneerke hoort als de beste, ziet als de beste, wandelt als de beste en is het volgende ruim anderhalf uur mijn gesprekspartner zonder dat daar maar een moment van verveling tussen steekt.
Om 5 voor 12 stapt hij op want hij heeft nog wat van doen in de Delhaize.
Na de boodschappen komt hij nog even op zijn stappen terug om een kaartje af te geven van zijn zoon die kunstwerkjes in email maakt.
In de boodschappentas zit naast het noodzakelijke ook een fles witte en een fles rode wijn.
Daarom zie je er nog zo goed uit, feliciteer ik hem.
Jij ook, glimlacht hij.
Dan trekt hij naar zijn flat, onder de arm, mijn Jori, kinderboek.
Ik blijf nog even achter en tracht te recapituleren:
mijn meneerke noemt Vandecasteele,
werkte het grootste deel van zijn carrière voor Decloedt,
leefde een deel van zijn leven op de oude muur van Zeebrugge,
maakte er voor zijn baas berekeningen over diepte en omvang
en tekende ontwerpen van schepen.
Hij heeft een link met de Z 18 Soetkin (moet ik verder uitzoeken).
Werkte in Libië voor Decloedt
Is de zoon van zijn mama (zoals jij en ik), die in haar jonge jaren kamermeisje was toen jonkheer Henri d'Udekem d'Acoz verdween uit zijn kasteel te Ruddervoorde (de moorden van Beernem).
Terwijl hij dat allemaal vertelde komt een andere meneer aan iedereen die er zit een bonneke afgeven.
Een traktatie van de NVA. Ik bestel een 2de glas wijn.
De wijn is nog maar in het glas of een jonge man serveert een schaal met …oesters.
De uitbaters van de Mercato kunnen niet achterblijven.
De jonge man die serveert hoort bij de Daringboys, vroeger een beroemde voetbalclub in de badstad, tot op heden nog altijd een karnavalvereniging.
Geen wonder dat de tongen los gemaakt worden.
Ik heb zo’n idee dat ik meneerke Vandecasteele nog eens moet opzoeken.
Of contact opnemen met de familie Couwyzer van de Soetkin.
Je hoort er nog van.
à la vôtre
Wilfried
