een 'valling' op me gesmeten
26/01/2022 - 10:17
Woensdag 26 januari 2021, een goeiemorgen met Wilfried
Verschillende keren reeds dacht ik aan Ann, neen niet de mijne, maar die van broer Ivan.
‘kiekt te keer ier’ wenkte ze ons in de grote kledijzaak op weg naar Hotton.
Wat zij voor ogen had was een stuk robuuster en toch elegant om er voor te zorgen dat ik nooit meer koude zou moeten leiden.
Nu twee jaar later twijfel ik nog wel eens: is het wel koud genoeg om die vest aan te doen?
Ik had ze zondag aan, daaraan ligt het niet.
'Maar waarom zet je in hemelsnaam je kap niet op als je dat voelt', was de vraag van mijn An.
Het was een graad of vijf, de enkele bladeren aan de dorre takken van de duinenbegroeiing hadden zelfs geen goesting om te bewegen.
Gebeurt niet zo vaak aan zee.
Ik had de auto langs de kustweg geparkeerd en stapte de 200 meter af naar de tramhalte Haringdijke.
Langer dan 5 minuten hoefde ik niet te wachten. Een nieuw model, Italiaans design kwam aangesjeesd.
Volk op de tram maar niet overdruk.
Ik nam plaats op de eerste vrije stoel en liet me meedeinen richting stationsplein.
Ik vroeg me niet eens af waarom niemand op die stoel zat.
Brrr, blij er te mogen afstappen.
Covidsafe is overal aan te raden maar op de tram werd er wel heel kwistig met de airco omgesprongen.
’s Namiddags kwam het opzetten.
'Heb je om de zoveel jaar een keer' beaamde moeder aan de telefoon.
Het begon met een ‘schraveltje’ in de keel, een zwaar hoofd volgde.
Ik voelde mijn polsen en mijn enkels, is nooit goed.
Ik maak zelden koorts maar het tekende positief.
Beter zo positief dan omikron positief dacht An.
Dus waarom eens niet testen? Gelijk had ze. Resultaat negatief.
De dokter schreef me telefonisch medicatie over. Komt tegenwoordig op mijn paspoort. Kan niet eenvoudiger zijn.
'Maar loop als je terug naar Zedelgem komt voor de zekerheid toch maar eens binnen', was zijn goeie raad. Zal ik doen.
Het is geen omikron, het komt niet door het zondagse puntenverlies van Club Brugge, maar het is een zware ‘valling’ op mij gesmeten.
Dat houdt me nu wel eventjes vast, weg van moeder.
En ons kieken uit de Landes?
Een telefoontje naar Ivan volstond om de keukenplannen van gisteren dinsdag te wijzigen.
Kip opgehaald en met de beste zorgen van Ann en Ivan omringd. Moeder krijgt er haar deel van.
à la vôtre
Wilfried
