Heer en meester in de keuken - of toch niet ?
30/06/2021 - 07:55
An de deur uit en niet onmiddellijk terug met de rozemarijn.
Woensdag 30 juni 2021, een goeiemorgen met Wilfried
Jij die me al langer volgt weet het ondertussen: in de keuken werk ik het liefst alleen.
Me willen helpen zonder het gevraagd te worden, al is dat met de beste bedoelingen, kan alleen maar problemen op leveren.
Thuis komen van de coiffeur en de trosjes bloemkool in koud water leggen als ik ze er 2 minuten voordien heb uitgehaald is om miserie vragen.
An weet dat.
Dus ben ik in Leuven heer en meester in de open keuken.
Als ze een handje toesteekt is dat door bijvoorbeeld bij buur Delhaize wat verse kruiden te halen.
Al wat we nodig hadden om er een lekker dineetje van te maken was er.
Zij, de boontjes, ajuin, look, zongedroogde tomaatjes en de nieuwe patatjes, ik het lamsvlees.
Zo spreken we voordien af en organiseren we ons.
An de deur uit en niet onmiddellijk terug met de rozemarijn. Maakte me niet ongerust.
Ze zou wel iemand tegen gekomen hebben om een klapke mee te doen.
Of misschien een Australische student of een Nigeriaanse studente wegwijs gemaakt hebben.
En als dat al niet zo was dan zou ze op de bloemen ingepraat hebben om hen te overtuigen hun mooiste kant -voor op de foto- te laten zien.
U begrijpt: niemand om me voor de voeten te lopen in de keuken.
Had ik gedacht!
Hij kwam van achter de hoek van het aanrecht aan gesjeesd.
Nogal nerveus van links naar rechts tussen de deuren van de kasten en de laden van de keuken laverend.
Zijn voelsprieten in het ronddraaiend en het flikkerend lichtje als teken voor – ik ben er, jij opzij.
Stoffel de stofzuigerrobot deed zijn werk.
Niet beperkt in zijn doen en laten door een kabel, of een hand die hem de weg wees.
Neen Stoffel trok zijn plan; de vloer afspeurend.
Omdat ik nogal eens in een niet-obligaat-kokstenue sta te koken, lees op blote voeten, vond hij de hindernis op zijn weg best interessant.
Maar dan weer niet interessant genoeg om meteen mijn voeten, op eelt aan te pakken.
Neen hij zette z’n weg, na mij gekeurd te hebben, gewoon verder.
We zouden vooraleer de patatjes gaar kookten mekaar nog een tweede keer ontmoeten.
Na een halfuurtje de leefruimte op iedere bereikbaar plekje aangedaan te hebben trok hij voldaan, letterlijk en figuurlijk, naar zijn stationnetje.
Ongelooflijk hoe hij dat kon bereiken zonder de weg er naar toe te moeten vragen.
Hij kroop in z'n voorbehouden plaatsje en schakelde de motor uit.
Hij klaar, ik gereed, of zo goed als.
An was er met de rozemarijn.
Morgen het receptje voor het lamsvlees met boontjes en zuiderse patatjes. Vanop het terrasje, zeven hoog.
