Technisch mankement of menselijk falen / deel I
22/04/2021 - 10:17
Sommigen, die het weten van horen zeggen, beweren daarentegen dat de feiten zelfs geminimaliseerd werden.
donderdag 22 april 2021, een goeiemorgen met Wilfried
Of ik er fier moet op zijn?
Of ik het op facebook moet gooien?
Of ik mezelf moet blootgeven?
Vragen, vragen, vragen!
Toch vind ik mijn ‘domme streken’ te hilarisch om ze u in deze sombere tijden waarin al zo weinig leuks te beleven valt te onthouden.
Tenslotte; is het onderzoek naar de oorzaak van de gebeurtenis ooit grondig gevoerd?
Te persoonlijk?
Zonder getuigen? Dat zeker.
Ligt het aan een technisch mankement of moet de oorzaak gezocht worden bij menselijk falen?
En, wat is er van het hele gebeuren waar?
Werd het achteraf niet lichtelijk overdreven?
Sommigen, die het weten van horen zeggen, beweren daarentegen dat de feiten zelfs geminimaliseerd werden.
Is het misschien niet zo dat fictie en waarheid bijna 10 jaar na de feiten in mekaar vloeien?
Maar nu en dan kan het niet anders of het hele verhaal wordt opnieuw opgerakeld.
Met de beste bedoelingen, ook een beetje als waarschuwing.
Let op Wilfried: want al is dit een hometrainer, het is een echte plooifiets.
DE FEITEN
Mooier kon een zonnige zomerdag niet zijn. Spectaculairder kon een kermisprogramma niet opgemaakt worden.
Om dierenvrienden niet voor het hoofd te stoten had men aan alles gedacht.
Maar ook dan bleef het tot de laatste dag een vraagteken?
Kan en mag de schapenkoers doorgaan? Hij mocht doorgaan.
Op een moment dat er in de wielrennerij amper sprake was van het nieuwste soort nadar waarbij de voetjes naar binnen staan, crosten de schapen in Bekegem hun criterium, aangemoedigd door honderden supporters waarbij ondergetekende.
Veearts Noël had, vooraleer de schapen op het podium een voor een, samen met hun sportbestuurder, hun mekanieker en hun lief werden geroepen, de dieren gecontroleerd.
Ze mochten allen van start gaan want er was nog lang geen sprake van een of ander virus.
Na de wedstrijd zou de veearts zich vanuit de VIP-tent naar de neutrale zone spoedden om zijn taak af te ronden.
In die tussentijd bestelde ik een tweede setje Bekegemse bierbonnetjes.
Wie ik allemaal niet ontmoette.
Met de organisatoren en veearts Noël sloten we de tent.
Ik was fier op mezelf want ik had vooraf een bewuste keuze gemaakt:
Wilfried, laat de auto thuis.
Het warme (lees dorstige) weer, de ontmoetingen met vrienden van vroeger stemde me gelukkig met die keuze.
Tenslotte was Bekegem-Zedelgem niet onoverkomelijk met de fiets.
Ik weet nog precies waar het gebeurd is.
Daarom schreef ik het voorval toe aan een technisch mankement. Maar bij nader inzien...
Op een recht stuk met goeie zichtbaarheid ( in de zomer wordt het heeeel laat donker) is mijn fiets stil gevallen.
Dat was vreemd want het vehikel, nochtans van een meer dan degelijk merk, wat ik nu niet wil vernoemen, liep trager en trager tot het tot algemene stilstand kwam.
Wat zo opmerkelijk was dat, ondanks de complete stilstand, het stuur uit mijn handen glipte en de fiets tegen de grond ging.
Ik deed alle moeite om de controle te behouden en kwam daardoor in het midden van het kader te staan.
Eerst dacht ik dat een platte batterij de oorzaak was.
Ik maakte me onmiddellijk zorgen; waar kon ik, midden de mooie natuur van de Snellegemse verlaten landwegen een oplaadpaal vinden?
Ik plaatste mijn gedachten en mezelf op een rijtje en realiseerde me dat mijn fiets niet over een batterij beschikte omdat het nog een model was dat uitsluitend door trapbewegingen te maken, vooruit kwam.
Aangezien de trappers nog intact waren en de ketting in de juiste richting op het kleinste verzet liep heb ik achteraf de conclusie getrokken dat het hier om een louter menselijk falen ging.
Ik legde mezelf de verplichting op de resterende kilometers onophoudend de trappers in beweging te houden, wat me aardig lukte.
Waarom dit verhaal, zolang na de feiten, boven halen? Morgen in deel II het antwoord.
