Hoe zwans un projet wordt
Jullie lazen gisteren zaterdag met 158 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor
Volg een ganse week onze belevenissen in Pouilly-sur-Loire
Woensdag / deel 7 / Hoe zwans un projet wordt
Zondag 2 februari 2025, een goeiemorgen met Wilfried
We hadden al meerdere keren onze ogen uitgekeken op de huisjes en huizen langs de impasses (doodlopende steegjes),
zelfs in de Rue Waldeck van Pouilly-sur-Loire waar er opvallend veel leegstand was of zaken over te nemen stonden.
In Bois-Gibault hadden we in la bonne verre blanc vastgesteld met hoe weinig je probeert te overleven.
3 tafeltjes van 2 en enkele ongemakkelijk zittende barstoelen vormden het interieur, meer dan voldoende voor het cliënteel want er zat niemand.
De schoolbus stopte op de middag voor de deur, een kind stapte uit, kwam binnen en nam mee wat z’n moeder hem ’s ochtends had opgedragen;
ik ga een stokbrood bestellen, breng jij het mee. Waarschijnlijk werd er pas afgerekend als het bedrag voor een aantal stokbroden hoog genoeg was.
Er lagen nog 2 broden in een aparte etalage.
We lieten er een in partjes snijden wat de smaak van een bonne bouteille blanc wat verzachtte.
In een hoekje lagen 2 colli’s te wachten op een of twee klanten.
Waarschijnlijk kon je ook hier – niet tevreden, gratis retour- je colli terugbrengen. Zo kwam er nog eens iemand over de vloer.
Lange dagen moesten het zijn; van ’s morgens 7u zitten wachten om je centjes te verdienen.
We vroegen de sympathieke gast af te rekenen. Het versneden brood wou hij niet eens aanrekenen wat we kordaat weigerden.
We vertrokken, het miezerde en de wind beet wat venijnig.
Neen, om hier commercie te doen moest je wel super gedreven zijn en dan nog.
Alhoewel, terwijl we gisteren voor de zoveelste keer enkele door de jaren heen getekende huisjes passeerden,
het zoveelste winkeltje opmerkten dat nu al -hoeveel jaar,- verkommerde, rijpten de plannen.
Wij, Vlaamse optimisten, zouden hier wat beginnen.
Aanvankelijk borrelde het maar wat maar het idee vulde uiteindelijk het glas, mooie schuimkraag incluis.
We zouden niet veel veranderen aan het huisje in de impasse of toch liever in de rue Waldeck. Authenticiteit bewaren want ze hadden iets.
Een bruine kroeg zouden we er van maken en de Fransen een goeie pint bier serveren want had een wijnboer gisteren ons niet uitgelegd dat de wijncommercie taande.
On prefère la bierre monsieur, hadden ze ons uitgelegd.
Het idee werd un projet: Belgische trappistenbieren in een wijndorp.
We zouden, broer Ivan en ik, in gepaste tenue serveren: een pij met kap, dat liever dan ons een maantje op het hoofd te laten scheren.
Of de zwans un projet kon worden? En of!
’s Avonds tussen de garnaalkroketten en de tong met frietjes aanhoorde Adelaide wat we van plan waren.
Even voordien had ze ons uitgenodigd het kleine wijndomein in Sancerre te bezoeken.
Ze zou ons ook meenemen naar een goeie vriend die een heel speciale winkel had.
Zo gemakkelijk gaat dat in Frankrijk: vandaag zwans, morgen un projet.
We zijn binnen gelopen in het kleinste wijndomein van Sancerre en nadien bij de bijzondere man van een speciale winkel.
'Vous voulez lancer un projet ', vroeg de man, zeer geïnteresseerd. Adelaide had hem warm gemaakt voor ons project.
Of hoe zwans un projet wordt.
Nu nog alleen de juiste mensen vinden, de juiste overname, de juiste prijs, de juiste papieren.
De pij hebben we reeds en de man die het renoveren in de vingers zit.
Spes vivicat! (hoop doet leven)
Fijne zondag – à la vôtre
Wilfried
