Jean-Louis Saget: kleine man - grote mijnheer !
Jullie lazen gisteren vrijdag met 158 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor.
Volg een ganse week onze belevenissen in Pouilly-sur-Loire
Dinsdag / deel 6 / Jean-Louis Saget, kleine man – grote Meneer
Zaterdag 1 februari 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Of er wat gitenkaas mag zijn op dinsdagochtend vraagt de mevrouw van de Pouillyzotte.
Na de oliebolachtige cakes in suiker gewikkeld op maandag, mag dat sowieso, ook al aten we op zondag- en maandagavond geitenkaas.
Toch vriendelijke mensen, maar vanwaar die wat bizarre naam, Pouillyzotte.
De vraag verdwijnt naar m’n achterhoofd, ooit komt ze terug, maar nu ons concentreren op wat komen gaat.
'Doen we te voet', stelt Ivan voor.
Hij heeft de weggetjes in Le Charenton reeds eerder verkend,.
Zo en zo en dan komen we aan bij de achterkant van het bedrijf Guy Saget.
Wie zijn wij om hem tegen te spreken, een trio dat geen geitenkaas heeft gegeten van ferme inspanningen leveren.
We volgen gedwee de enkele honderden meters stappen.
Iets na het afgesproken uur worden we opgewacht aan de voordeur van dit impossante gebouw.
Niet alleen Jean-Louis verwelkomt ons, ook zijn echtgenote Marie-Claire heeft er aan gehouden ‘Les Petits Belges’ en de dames te ontmoeten.
Hoe lang is dit geleden, is de wederzijdse vraag.
De tafel staat gedekt; crottin de chavignol met verschillende affinage en een paté de campagne zoals we ze altijd graag zouden voorgezet krijgen.
Ruim 2 uur lang zal onze gastheer de historiek van een verleden terug bovenhalen.
Vanaf de grootvader Saget en de verdeling van het kleine domein over zijn drie kinderen, wat te weinig is om er te kunnen van leven.
De ouders van Jean-Louis nemen hun intrek in de café de Commerce. Om een cent bij te verdienen speelt de papa accordeon op de bals in het zaaltje achter de café.
Papa Guy sterft , amper 47 jaar oud, Jean-Louis is dan pas 21 als hij op eigen benen komt te staan om samen met z'n moeder het kleine domein te beheren.
Het zijn harde tijden, we schrijven 1974. De N7 wordt rond de dorpskern van Pouilly omgeleid en er is le crise de petrol (autoloze zondagen).
Het levendige Pouilly-sur-Loire met 40 horecazaken waarvan 5 sterrestaurants wordt een doods dorp.
Maar Jean-Louis is een doorzetter, een man met een visie. Ooit zal hij de Loire oversteken om als een van de eerste wijnbouwers in Pouilly wijngaarden in Sancerre over te nemen.
in 1980 koopt hij de schitterende grotkelders en bijhorende wijngaarden van La Perrière. Het was slechts een eerste stap.
Saget vervolgde zijn tocht langs de Loire met het anexeren van domeinen in de appellations Touraine, Anjou en de Pays Nantais.
De tijd toen 1 werkman voor het huis Saget werkte ligt reeds lang achter hen, tegenwoordig maakt een equipe van ruim 100 personeelsleden de dienst uit.
Jean-Louis heeft de leiding overgelaten aan zijn 2 zonen, Arnaud en Laurent, ook al is hij zelf nooit ver uit de buurt.
Bij ons afscheid hoopt hij dat we geen 20 jaar zullen wachten om elkaar opnieuw te ontmoeten.
Dat zou inderdaad eerder kunnen; bijvoorbeeld wanneer het boek ‘2 Petits Belges in la douce France’ gepubliceerd wordt.
Morgen: Père Ivan et Père Wilfriede
Fijne zaterdag – à la vôtre
Wilfried
