Roodkapje, Frederiek en Caroline
woensdag 22 mei 2024, een goeiemorgen met Wilfried
Nog even terugkomen met foto’s van An op het fantastisch huwelijksfeest van Caroline en Frederiek.
Een feest waar we stipt om 12u toch als veruit de laatsten toekwamen.
Iedereen zat in de orangerie samen met de diaken reeds geduldig te wachten op wat komen zou, maar aanvankelijk niet kwam.
Was er op het laatst toch nog wat mis gelopen?
Twijfelde Caroline of haar 2 kleine sloebers overeen zouden komen met Volvo, de loebas van Frederiek?
Of was het toch Frederiek die twijfelde na een, naar verluid, meer dan geslaagd vrijgezellenfeest?
Er werd wat heen en weer gemompeld, in vraag gesteld. 12.05, 12.10, 12.15.
12.20u werd het toen een hypernervuze Paul Seaside zijn laptop aan de geluidsinstallatie koppelde, knikte naar de diaken,
de diaken doorknikte naar het wachtende koppel achter de deur dat pas dan z’n blijde intrede kon maken op de tonen van de aangepaste muziek.
Een diaken die zich op soms schalkse wijze, dan weer met vaderlijke aanwijzingen van zijn taak kweet.
Toch vond ik dat er een hiaat stak in een van zijn toespraken waarbij hij het koppel zegende.
Dat ging als volgt:
ik zegen de ogen, ik zegen de oren, ik zegen de mond, ik zegen de handen en daar meteen opvolgend… ik zegen de voeten.
Had hij een deel van het lichaam al of niet bewust overgeslagen?
Of was hij van oordeel dat Frederiek en Caroline genoeg ervaring hadden om dat zelf in te vullen.
Ik attendeerde er Frederiek nadien op.
‘Speechen Wilfried’ porde hij me aan.
Twee keer dat zeggen is voor mij niet nodig.
In een korte speech waarbij ik roodkapje en de boze wolf aanhaalde werd dat recht gezet.
Fijne woensdag
à la vôtre
Wilfried
