Net niet al ruziënd het plein over rollend
woensdag 26 juli 2023, een goeiemorgen met Wilfried
Neen, ik heb niet stil gezeten, de voorbije weken.
Als ik er de tijd voor had was ik aan het schrijven.
Hopelijk wordt het ooit (2025?) mijn 4e boek.
Om u nu al warm te maken voor La Douce ?! France, laat ik de volgende maanden je nu en dan meekijken over mijn schouder.
Vandaag komt er zo’n stukje.
Gannat / deel 1
Net niet al ruziënd over het plein rollend: de jaarlijkse pantomime in Gannat
Een croissant, knapperig stokbrood, boter, confituur en koffie zwart, waar over de kleur geen twijfel bestond:
noir kon niet zwarter zijn.
Veel tijd verliezen met een sober maar voldoende ontbijt, deden we niet.
Goed zo, vroeg vertrekken zou ons misschien de mogelijkheid bieden op de middag een stop in te lassen om iets te eten.
We reden op relax, genoten van het landschap en de wijnranken van de Saint-Pourçainwijnen.
Want daar hadden we de avond voordien in het hotel de Paris wel ruim kennis mee gemaakt.
Geen ‘grootse’ wijnen, maar lekker genoeg om er de avond mee door te brengen.
Dat we nooit iets in Gannat hebben gegeten, iets gedronken, dat wel, had zo zijn redenen.
In Gannat, maakten ze te veel ruzie. Het vormde een attractie op zich:
er aankomen, iets voor elven.
L’heure de l’apéritive, auto parkeren, terrasje zoeken onder de platanen.
Er eerst geen aandacht aan geven, toch luisteren, verwonderd zijn, conclusies trekken: volgend jaar is dat hier niet langer open.
Het volgende jaar herhaalde de pantomime zich, het jaar nadien opnieuw.
Misschien was er van 11 tot 12 het schelduurtje geprogrammeerd waarbij van keuken naar gelagzaal en omgekeerd,
over het terras, weg en weer werd gescholden zoals we het nooit ergens anders hadden meegemaakt.
morgen deel 2
nota: op de foto, de bakker in Saint-Jean de Fos, bij wie ik 's morgens om halfvijf een handje ging toesteken.
à la vôtre
Wilfried
