Het visserijmuseum - Navigo: absolute aanrader!
Jullie lazen gisteren met 160 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor.
Woensdag 30 okober 2024, een goeiemorgen met Wilfried
Ok, het was leuk, de voorbije dagen.
Eerst de halloweenparade, daarna de kermis met de schiettent, de lekkere ballekes in tomatensaus met frieten van de buur,
Maar het niveau qua ontspanning mocht wat opgekrikt worden.
Ik liet de kinderen de keuze: wordt het op dinsdag wandelen in ’t Zwin, een klassieker, of kiezen we voor het vernieuwde Navigo-visserijmuseum in Oostduinkerke.
Er was ook een 3e mogelijkheid: Boektopia in Kortrijk.
Daarmee lag de lat heel hoog en verdeelde het de keuze: de oudste; Kortrijk met mezelf aan het stuur, de jongste met moeke; de zee, of het nu het Zwin in het Zoute of Oostduinkerke was.
De miezerige dinsdag schakelde het Zwin uit.
Uiteindelijk won Valentijn van Sint-André het pleit. We hebben het ons alle vier niet beklaagd.
Of je het nu het visserijmuseum in Oostduinkerke noemt of Navigo van Koksijde: dit moet je doen.
De nieuwbouw oogt indrukwekkend en pakt meteen uit met het skelet van de aangespoelde potvis die opgehangen boven je hoofd de zaal beheerst.
De uitleg vanaf het moment dat de potvis aanspoelde tot het uit elkaar halen van het skelet , het reinigen en het puzzelwerk om het opnieuw in elkaar te passen wordt mooi in beeld gebracht.
Ook het klassieke gedeelte van het museum blijft zijn aantrekkingskracht behouden.
Het visserijleven van vroeger, de merkwaardige vondsten, de gebruiksvoorwerpen en alle andere relevante zaken verbonden met een heroïsch tijdperk blijven de aandacht opeisen.
En dan is er natuurlijk die andere blikvanger: het aquariumgedeelte.
De broedkamer waarin jonge hondshaaitjes worden geboren, garnaaltjes die zich te goed doen aan plankton en de jonge pladijsjes die elegant over de bodem schuiven.
De blauwe kreeft verraadt zijn Europese roots, maar het fel oranje gekleurde exemplaar blijft de blikvanger. Een keer op de 10 miljoen kom je dat tegen, wordt beweerd.
De tarbotten lijken te slapen op het bed van reinzand. Hun rugkleur verenigd met het kleur van het zand, tot ze plots wakker schieten en het erop lijkt alsof ze zich overslapen hebben.
Jonge kabeljauwen hangen dan weer te dartelen bovenaan tegen het wateroppervlak.
De drie dametjes moeten me bij de hand nemen om onze ontdekkingstocht verder te zetten en af te ronden.
Het moeilijkste moet nog komen: zal er nu wel een plaatsje zijn in de Peerdevisscher, het visserscafé verbonden aan het museum.
De uitbating is in handen van een paardenvisser, zo schrijft de traditie het voor.
Schitterende namiddag.
Fijne woensdag – à la vôtre
Wilfried
