Het piepkleine boekje van veterinair André
Jullie lazen gisteren woensdag met 88 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor.
Woensdag 2 april 2025, een goeiemorgen met Wilfried
An heeft een boekje opgediept. Een piepklein boekje met gouden bladsneden.
Alhoewel het een agenda is en iedere dag zijn pagina heeft staat er geen enkele aantekening in.
Noteringen in de zin van; vandaag dit, morgen dat.
Het had gekund: Blare heeft vandaag een mooi kalfje geworpen.
Ze gaan het Zenobieke noemen.
Het was een gemakkelijke bevalling, ik heb er niet veel werk mee gehad.
Toch staat het boekje uit… 1950 van de veterinair André Vanautgaerden vol gekrabbeld; van boven tot onder,
van de eerste tot de laatste bladzijde.
Wat meneer de veterinair, zeg maar André, optekende?
De mopjes die de boer en/of de boerin wisten te vertellen.
Soms met alleen enkele trefwoorden zodat de papa van An niet meer nodig had om weer eens een mopje op een feestje naar voor te brengen.
Soms werd het mopje in het lang en het breed genoteerd.
Hoe dan ook, in een geschrift dat alleen maar door vitrinairs kon ontleed worden.
Mopjes waarmee, hoe gedurfd ze toen ook waren, nu 75 jaar later met moeite zou gelachen worden.
Waarom nonkels en tantes van An, André toch steeds weer vroegen: allez haal nog 'n keer uw boekske boven
en vertel eens een moppeke.
Ook al heb ik de papa van An nooit gekend, ik kan me voorstellen dat er geen betere verteller was.
Na de tweede zin begon André zo onbedaarlijk te lachen dat het oversloeg op zijn toehoorders.
De clou? Het speelde geen enkele rol.
Ook al had de veterinair ooit eens een stagiair gehad uit de Vlaanders die niet deugde, hadden wij mekaar gekend, we waren goeie maten geweest. Zeker weten!
Fijne woensdag – à la vôtre
Wilfried
