Even recapituleren - onze reis 2022 Tarn - Languedoc, een om te koesteren!
Maandag 3 oktober 2022, een goeiemorgen met Wilfried
Een reis in 2 delen:
3 dagen Gorges du Tarn en 5 dagen Languedoc.
Van de Tarn waren we het zeker: het behoort tot de de Lozère.
Over Saint-Hippolyte-du-Fort hebben we achteraf nog steeds onze twijfels.
Is het de Gard, zijn het de Cévennes of is het de Languedoc.
Het heeft natuurlijk allemaal te maken of je het over een departement, een regio of een wijngebied hebt.
Feit is het dorp op weg van Ganges naar Nîmes op de grens ligt van alles en nog wat.
2 VASTSTELLINGEN
Zowel op de ene als op de andere plaats maakten we een vaststelling.
Dat het tweemaal met ‘het eten’ te maken heeft zal u wellicht niet verbazen.
1. Bij Angelique in La Malène in de Tarn werd ons een sober ontbijt geserveerd.
Drie zelfgemaakte confituren of zouden het 3 confituren in zelfgemaakte potjes zijn?
De mini steriliseerbokaaltjes hadden iets en lieten de twijfel in het voordeel van Angelique.
We maakten er onze eerste vaststelling:
ofwel vinden we het maar niks, want we willen kunnen kiezen uit hesp, kaas en andere plaatselijke charcuterie.
Of mits meerprijs, waarom geen Noorse gerookte zalm gevangen in de Tarn?
Ofwel zeggen we aan het eind van onze derde dag: hoeft dat allemaal zoals we het thuis hebben:
’s morgens, kaas, hesp, smeerkaas, salami….
Wij besloten: het hoeft niet en zouden we het niet beter thuis ook zo doen in de toekomst.
Ook al was het sober, we ontdekten er naast de prima baguettes o.a. dat fantastische goed afgebakken brood van maïs en zonnebloem.
2. Tweede vaststelling in de Auberge La Cigaloise in Saint Hyppolite-du-Fort.
Een demi-pensionmenu aan 17 euro, een keuzemenu aan 25 en eentje aan 35 euro.
Al wat we er aten was best ok.
Geen nouvelle cuisine maar bereidingen met de toets van de terroir en de chef.
Je kent ons (of niet) maar we zouden bij die ene bereiding een beetje van dit, bij de andere bereiding misschien een beetje dat…
Tot we beseften, wie zijn wij Vlamingen om te gaan bepalen of…
Niemand die er in Saint-Hyppolite-du-Fort en de wijde omgeving zit op te wachten.
Niet moeilijk om dat vast te stellen: donderdagmiddag, vrijdagmiddag: volzet (40 à 50 couverts), ’s avonds idem.
Na het service op donderdagmiddag loopt de parking stilaan leeg.
Ik vraag de madame of er misschien ook een feest was.
Dat was het niet, maar het gebeurt iedere middag wanneer passanten en mensen van het dorp hier tafelen.
Ik begrijp Valérie Granier als ze zegt, nog 3-4 jaar en dan willen we er mee ophouden want de combinatie hotel-restaurant is zwaar.
VERBLIJVEN
ANGELIQUE
Bij Angelique in La Malène was onze kamer best ok. Netjes en voldoende ruim voor een betaalbare prijs.
Wat het allemaal bijzonder geslaagd maakte: Angelique zelf!
Een dametje met pit, die heel wat wist te vertellen en voor wie geen vraag of moeite teveel was.
Angelique heeft naast haar kamers ook een bar.
Een bar waar alle slag van volk komt.
Of dat stoort?
Zou kunnen, zoals op het moment bij aankomst en er op terras 4 mensen zitten die we catalogeren onder de noemer ‘n-woord gebruikers’.
Of wij, in hun ogen ‘les Petits Belges’, gehuurd hebben met piscine?
Ik snoer ze de mond onmiddellijk: bien sûr, nous avons le Tarn.
We maken een positieve balans. Het verblijf in La Malène was correct.
L’AUBERGE CIGALOISE
Van de femme de ménage tot de tuinman, van de garçons tot de dame die de ontbijten verzorgd: met zijn allen hebben ze er voor gezorgd dat het voelde als thuiskomen.
Ook al was het voor ons de eerste keer dat we er verbleven.
In tegenstelling tot het koppel uit het Antwerpse dat er zowel in het voor- als najaar twee weken vakantie doorbrengt.
Het zegt alles.
Onze kamer was correct, groot genoeg als je hebben en houden opbergt in de kast.
De badkamer met inloopdouche helder en prima van voorzieningen.
Er is een zeer ruim terras en mooi verzorgd zwembad met ligzetels.
Dat alles voor…63.00 euro, met de ontbijten 80.00 euro.
LE TARN
Ik catalogeer ze nog altijd als een van de mooiste plekken in Frankrijk.
Wat we fijn vonden?
Het te kunnen doen buiten het toeristisch seizoen. De wegen zijn goed onderhouden, maar houd rekening dat ze soms smalletjes uitvallen.
CEVENNES EN LANGUEDOC
Ik verbaas me nog steeds weer hoe de Cevennes in mekaar steken.
Vanuit La Malène klimmen we tot we tureluurs zijn om aan het eind op een hoogvlakte te komen van kilometers in lengte en breedte.
Vanuit Florac, idem.
Groot genoeg om 3000 manschappen van het Franse leger er hun tenten te laten opslaan en er hun helikopters te stationeren.
Of verder op weg naar Ganges waar weiden en grasvlakten ophouden te bestaan aan de afgrond van het Abîme de Bramabiau.
De Hérault in een kloof met zijn wirwar van rotsformaties langs een kilometerlange weg en daar zowat halverwege tussenin een dorp, Causse de la Selle.
Ik vraag me af wie de eerste man, vrouw of koppel was die het in zijn/hun hoofd staken daar te gaan wonen.
Aan het eind van de chaos, de Pont de Diable die uitkijkt op een zee…van wijngaarden.
Gilles Granier van la Cigaloise gaf het gisteren nog aan: daar zitten de mooie domeinen van Gignac, Aniane, Saint-Jean-de-Fos, Montpeyroux…
RESTAURANTS
Le Manoir de Montesquiou in La Malène heeft een geschiedenis tot een ver verleden en ook de chef heeft zijn geschiedenis.
Soms denk je: is het niet wat overdreven, maar wanneer hij op dag 3 ons van zijn digitaal foto-album laat meegenieten moet je toegeven; hij heeft wel wat.
Het is ook door hem dat we nieuwe vrienden maken: de jonge uitbaters van de ferme de Ribataille in de Aubrac.
En zijn geserveerde Aubrac entrecôte was inderdaad super.
De Auberge du Moulin in Saint-Enimie valt dan weer tegen.
Niet zozeer omdat wat geserveerd wordt niet lekker is, maar omdat op de zondagmiddag er niets overblijft van het gezellige interieur dat op ons, als jonge gasten, toen indruk maakte.
Daarom, na…40 jaar keerden we er terug.
Ok. Tijden veranderen, maar die zondag leek het meer op een fabriekje.
De verkeerde prijsberekening maakte het er niet beter op.
Toegegeven, door ons te laat bemerkt en na telefoontjes en SMS’en uiteindelijk toch rechtgezet met een overschrijving.
Gaan eten bij de vriend van Roman Guibert en het zelf niet moeten betalen.
Dat alleen al maakt de score mild.
Neen, we blijven neutraal in onze beoordeling.
We zullen bij gelegenheid terug gaan naar Mathieu Delauzun en ons diner zelf betalen want dat is het waard: een ontdekking, een belevenis.
We keerden terug naar de keuken waarbij een ganse equipe verantwoordelijk is voor het creëren van een bord.
Petites peintures in een al even superbe kader.
La Maison d’Avignon is een toevalstreffer in Sommières.
Er is een terrasje op een leuke plaats, er is het zonnetje en er is een plaatsje vrij.
Niet eens met de bedoeling er iets te eten.
Maar we kunnen niet weerstaan aan het grote bord waarop de tataki van tonijn als eerste van het rijtje entrees met krijt staat opgetekend.
Een voltreffer!
Op het terrasje van de buren loopt de gezette patron de voeten van onder zijn lijf om klanten naar zijn zaak te lokken.
Wij, op ons terrasje, bepaalden zelf: hier-ja, of neen. Alleen daarom al.
En bovendien wat een interieur op een van de mooiste binnenplaatsen van Sommières: de Place Jean Jaurès.
Auberge Cigaloise is een keuken zoals je het leest op hun site.
Gerechten volgens de chef.
Een no-nonsens-man waarvan sommigen zouden zeggen: ga eens naar de kapper.
Maar wat je over het hoofd ziet wanneer je aan de klap raakt en je de betekenis van het woord passie begrijpt.
Zeker en vast als het gesprek richting ‘wijn’ gaat.
Op zijn sluitingsdag (voor restaurantbezoekers – niet voor hotelgasten) rijdt hij naar de Roussillon.
Bij ons vertrek heeft hij een cadeautje: une bouteille de mes vignes. Een vriend wijnbouwer vinifieert hun druiven met AOC Côtes du Rhône.
Dat verklaart veel over de wijnkaart in La Cigaloise en het feit dat je er een fles wijn kan kiezen aan ...13.00 euro.
Picknicken langs de weg, je hebt het ook nog zelf meegemaakt?
Je rijdt, het gaat omhoog, nog een bocht, nog eentje en nog eentje.
Je blijft maar rijden.
Is er dan niets waar we kunnen…
En dan is er plots een plaatsje. Je staat voor niemand in de weg.
De wind haalt wat scherp uit, de houten bank voelt kil en wat nattig van een bui, de vorige nacht.
Maar je vergeet het even want de man in zijn smaakboetiekje in Meyrueis deed zo zijn best.
De kaas afgesneden zoals wij het wensten, de hesp flinterdun, een stokbrood en een fles aperitief van een plaatselijke pècheboer.
Het aangeboden proevertje smaakte te lekker om er geen fles van te kopen. Een fles met rode gesmolten parafine rond de teut.
Hij opent ze zoals Chabanne dat in Pouilly in ...1983 deed en dat alleen in Frankrijk zo kan en mag: geklemd tussen de benen. Mannenwerk!
We zijn nu reeds één dag thuis en we moeten er nog de eerste slok van nemen.
Misschien nemen we de fles volgend jaar mee in onze picknickmand.
En wie weet, als we weer Meyrueis uitrijden houden we halt langs dezelfde weg, want nu weten we het zijn.
Die fantastische plaats met dat adembenemend panorama, amper enkele honderden meter verder dan die flauwe bocht met die kille bank.
BELEVEN
Steeds weer die passie ontdekken, wat is er mooier.
Mensen die maar al te graag tijd voor je maken omdat je belangstelling toont in wat ze doen.
Aurélie en Nicolas met hun Aubrac runderen en geiten, de molenaar in die prachtige Moulin de Borie, Philippe Larrieu van les huîtres de Bouzigues, zelfs de jager langs de kant van de weg.
Zelfs de soldaat aan boord van zijn helikopter op de hoogvlakte boven Florac.
EPILOOG
Dat alles samen maakte van onze Tarn – Languedocreis 2022 een onvergetelijke belevenis.
Eentje om te koesteren.
