Brief aan Karl
Zondag 30 juni 2024, een goeiemorgen met Wilfried
Beste Karl,
Mag ik u vernoemen bij m’n kransje ‘les autres’?
Sorry voor die wat boute vraag bij de pistolets en de boterkoeken op deze zondagochtend.
Ik denk niet dat u me kent Karl, ook al gebeurt het wel eens dat mensen me, voor mij totaal onverwacht, aanspreken met ‘dag mijnheer Moeyaert’.
Hoeveel keer zult u dat zelf al niet meegemaakt hebben.
In uw geval is dat niet zo verwonderlijk; de voorbije weken was u DE BV. Dat zal zo nog wel een tijdje doorgaan met al dat sport op TV.
Neem nu de Ronde van Frankrijk, gisteren van start gegaan met meteen een rit om ervoor op het puntje van je stoel te gaan zitten.
Het gebeurt telkens weer in die periode dat ik, zonder er niet eens moeite voor te doen, terug aan u denk.
Hoe dat komt?
Ik ben volop in de voorbereiding van mijn boek '2 petits Belges ( et les autres) in la Douce France'.
Met ‘les autres’ noem ik de vrienden Patrick, Romain, Christine, Francine, Johan, Franky, Dirk, William, en Goegebeur die eigenlijk Geert noemt, dat laatste even terzijde.
Ook al behoorde u nooit lijfelijk tot dat kransje, de manier waarop u, zonder het zelf te weten, het pad voor mij in Frankrijk effende, dat zullen er u niet zoveel nadoen.
Vandaar mijn boute vraag op deze zondagochtend: mag ik u in het kransje van ‘les autres’ opnemen?
Ik begrijp dat dikwijls de meest bizarre vragen u voor de voeten worden gegooid, vandaar dat ik graag wat toelichting geef bij mijn vraag.
De renners waren nog maar net over de aankomstlijn gespurt of daar borrelde een onweerstaanbaar verlangen in mij op.
De kaasschotel smeekte op de eerste dag van de Tour om een wijn uit de appellation Fief Vendéen, voor velen een onbekend gebied. Bij u gaat er een lichtje branden Karl?
Het was 2015 toen ik met Patrick m'n opwachting maakten bij Thierry Michon. Onze Guide Hachette leidde ons naar het Domaine Saint Nicolas.
De ontvangst door het dametje van dienst was gematigd positief, maar ze kon ons wel verder helpen.
Haar patron zouden we terugvinden in het nieuwe complex in Brem-sur-Mer.
Omdat we de tijd hadden, na het bezoek aan de zoutpannen van Olonne, om onze dag af te ronden in Brem-sur-Mer, lieten we ons niet pramen.
Thierry Michon evolueerde in zijn mooie boetiek anex vinificatie en kelderruimtes tot een causeur met allure. In zoverre dat de bezoekers aan zijn lippen hingen.
Royaal de cuvees ter degustatie aanbiedend, puur chanson tokkelend op de accordeon of aan de gevel van het prachtige gebouw een handenstand uitvoerend
om ’n etiket van een van zijn wijnen te illustreren, het hoorde er allemaal bij.
Tussen het rijtje passanten kregen we een streepje voor om wat we deden: onze presentatie ‘Weg van Vis’, naar mijn gelijknamig boek voorbereiden.
Zonder de anderen onrecht aan te doen liet hij ons niet meer los want…?
Enkele jaren voordien was er een andere Vlaming op bezoek gekomen.
Thierry was onder de indruk van wat dat bezoek voor domaine Saint Nicolas had teweeg gebracht.
Hoeveel Vlamingen er waren langs gekomen was moeilijk in te schatten.
'Wie die Vlaming dan wel mocht zijn', vroegen we de sympathieke wijnbouwer.
Even nadenken was voldoende: een zekere Karl met een programma op de Belgische TV: Vive le vélo!.
Wij hebben getracht de euforie wat in te tomen, bescheiden zoals we zijn, wetende dat het succes van 'Weg van Vis' en 'Vive le Vélo' mijlen ver uit mekaar zou liggen,
ook al lopen de boekingen voor ‘Weg van Vis’ nu reeds binnen tot juni 2025.
Er is geen andere verklaring voor: Thierry Michon zal onze tempering vertaald in Franse zinnen doorspekt met het Westvlaams niet goed begrepen hebben.
Begrijpelijk, de serie ‘Nonkels’ kwam pas veel later op TV.
Toen de bezoekers diplomatisch de deur werden uitgewerkt nam hij ons mee naar de amforen waarin de most nogal tekeer ging vooraleer het als wijn zou geboren worden.
We mochten meeluisteren en ruiken.
'Ik kom jullie vanavond ophalen', zo sprak de biodynamische wijnboer, geen tegenspraak duldend.
Op het afgesproken uur arriveerde hij in Sable d’Olonne, troonde ons mee voor een drink in een bar bij een vriend. De dag nadien vertrok de vriend op vakantie.
Wat ons aanzette om de handen uit de mouwen te steken en te helpen met het binnenhalen van het terras.
Het was ruim na tien toen we in het restaurant van een vriendin aankwamen.
Thierry op kop, gevolgd door een handvol vrienden en 2 petits Belges, die de rekening achteraf niet eens mochten zien, laat staan betalen.
Sorry Karl, we hebben echt geen misbruik willen maken van uw populariteit en het programma ‘Vive le Vélo’.
Met een pagina in mijn boek ‘2 Belges (et les autres) in La Douce France’, hoop ik op een beperkte manier iets te kunnen terugdoen.
Fijne zondag, à la vôtre
Wilfried
