4de dag van onze vakantie Tarn - Languedoc
Dinsdag 27 september 2022, een goeiemorgen met Wilfried
Een overgangsdag van de Lozère met die adembenemende Tarn naar de Cévennes met zijn wegen die op oneindig lijken te eindigen.
Dat is dan wel eventjes een flinke misrekening.
Akkoord als je als een halve gek met je Peugeootje 202, zelfs in een bocht, een bestelwagen een neus wil zetten, ben je er vlugger.
Behalve deze die we op zondag dwarsten die een rotswand op zijn weg vond.
Op maandag is het niet anders; op een al even recht stuk weg hangt er eentje verticaal in de gracht.
Wij doen het rustig aan en dat is wel nodig.
Meteen, wanneer we vanuit Malène de Tarn oversteken.
Tientallen bochten nemen in ‘eerste’ is de boodschap.
Eens boven bemerken we in een niemandsland de draaiende wieken van een molen.
Pas een kilometer of twee verder zien we het bordje bij een landweg: le Moulin à Vent de Borie.
Gewoon eens naar mekaar kijken is voldoende: doen!
De landweg er naar toe blijft berijdbaar. We worden beloond.
Het is een project van het departement en de molenaar, ’n vriendelijke man, staat ons graag te woord.
Als je iets wil beleven moet je de belevenis ook opzoeken.
Patrick zal het thuis beamen (2012 -2016 ‘Weg van Vis in Aquitaine’).
Wat me nog meer verrast maar eigenlijk eerder logisch is: in een geaccidenteerd landschap lopen rivieren in kloven.
Ik hield niet onmiddellijk rekening met ‘La Jonte’, maar ook die zoekt zijn weg naar Meyruels op een spectaculaire manier.
Het stadje kan niet anders dan levendig en druk zijn in het seizoen. Nu is ook daar de rust teruggekeerd.
De vriendelijke uitbater van het delicatessenwinkeltje heeft dan ook alle tijd om ons te laten proeven van een ‘fromage de caractère’, en ons een en ander aan te prijzen voor een simpele picknick. Picknicken op een bank langs de weg, 900 meter hoog, met voor het eerst wat wind, maakt dat we het niet te lang trekken.
Onze tocht van vandaag is niet veel langer dan 100km maar we hebben er nog maar een goeie 50 opzitten.
‘ Le panorama de mouflon’ wordt onze volgende halte.
Een mouflon is een berggeit in de zuiverste zin van het woord.
Ook al zien we vanuit het observatiepunt geen gehoornd dier, we kunnen alleen maar ontzag hebben bij het zien van de tegenoverliggend bijna loodrechte rotshelling.
Laatste halte voor wat fotootjes wordt het abbime de Bramabiau.
Ik was er eerder maar de overgang van een hoogvlakte naar de diepte via een honderden meter verticale rotswand waarin een onderaardse rivier zijn weg vind blijft spectaculair en is een van die natuurfenomenen die een ‘mérité le détour***’ rechtvaardigen.
En dan, na de Loire, de Allier, de Tarn en de Jonte zien we het waterloopje, hier op weg naar Ganges nog petieterig, dat ons de volgende dagen niet meer zal loslaten en zijn naam geeft aan een département en honderden en honderden wijnen; de Hérault.
’s Avonds krijgen we een voorsmaakje van wat dat betekent.
De wijnkaart van l’Auberge Cigaloise oogt indrukwekkend met namen die voor mij geen onbekende zijn: Mas Jullien, Domaine d’Aupilhac, Montpeyroux, Pic Saint Loup…
Ik kom later terug op ons verblijf in l'Auberge Cigaloise.
De eerste indruk is in ieder geval positief, heel positief.
à la vôtre
Wilfried
